Tijdens ons weekendje in de ardennen kwam ik er achter dat we op een eilandje uitkeken. Het was alsof ik een geheime plek had gevonden die ik verder moest ontdekken. Een geheime deur laat je ook niet dicht, toch?
Zaterdag: we kwamen aan bij de rivier. Het water stond redelijk laag en er lagen verschillende rijen stenen in. Nog een paar stenen er bij en ik kon zo oversteken. Not. Remco deed een poging. Helaas. Het water was te sterk en de stenen te glad. Laat maar, dacht ik.
De zondag ging voorbij en maandag ochtend moesten we onze spullen weer pakken. Het eilandje had ik nog steeds niet uit mijn hoofd kunnen krijgen. Een uur voor vertrek hakte ik de knoop door. Ik moest en zal op dat eilandje komen.
Vastberaden liep ik terug naar de rivier met de stenen. Ik deed nog een poging. En nog een. Lichtelijk gefrustreerd, maar nog steeds zeker van mijn zaak, keek ik naar het eilandje. Ik trok mijn schoenen en sokken uit. Dan maar zo.
Ik trok mijn broek omhoog en stapte het ijskoude water in. Het was dieper dan ik dacht. De keien in het water waren glad geslepen door de stroming. Stap voor stap liep ik de rivier door naar het eilandje.
Eenmaal aangekomen bij het eilandje, moest ik nog zo'n twee meter omhoog om er echt op te komen. Mijn schoenen, die naar mijn idee overbodig waren geworden, zette ik op een steen.
Ik klom het modderige en gladde heuveltje op. Eenmaal boven zag ik een paadje dat verder het eiland op liep. Het paadje zag er pijnlijk uit. Misschien toch maar mijn schoenen aan doen. Ik liep terug naar het heuveltje en zette een eerste stap. Nog twee flinke stappen en ik zou zo beneden zijn.
In dat laatste had ik gelijk. Ik was zo beneden. Voordat ik het wist gleed ik op mijn kont het modderige heuveltje af. Toen ik beneden was keek ik naar de overkant. Daar stond Remco langzaam zijn hoofd te schudden. Ik had het niet meer. Ik heb zeker tien minuten zitten schaterlachen voordat ik op kon staan. De tranen rolden over mijn wangen. Ik heb snel een foto gemaakt van mijn schoenen als herinnering. Ondanks mijn vertroebelde zicht en de gladde stenen ben ik enigszins heel thuis gekomen. 🏝
